Θα ήθελα να σας πω κάτι για τη Σπεράντζα, τη μοναδική, την αξέχαστη.
Σε μία ευτυχή στροφή της ζωής τη γνώρισα. Ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα εκτός οθόνης. Η μεγάλη συνάντηση έγινε στο σπίτι της, στη οδό Καλύμνου. Όταν βρέθηκα μπροστά της, έπαθα κοκομπλόκο.
Την κοίταζα έκθαμβη. Μπορεί να ήταν στην καρέκλα με τις ρόδες, μια καρέκλα γραφείου με την οποία κυκλοφορούσε μέσα στο σπίτι, μπορεί να ήταν με κάμποσα κιλά παραπάνω, αλλά πιο ερωτικό άνθρωπο δεν είχα ματαδεί στη ζωή μου.
Στεκόμουν απέναντί της σαν τη χαζή, την κοίταζα, με κοίταζε, δεν άρθρωνα λέξη και στο τέλος τι λέτε ότι έκανα; Έσκυψα και της φίλησα το χέρι! Κι όπως φορούσα ένα κατακόκκινο Red or Dead κραγιόν, άφησα στο χέρι της ένα κατακόκκινο Red or Dead σημάδι.
Η μοναδική Σπεράντζα, που τη γούσταρε όλη αυτή τη φάση, δεν έκανε κίνηση να πάρει ένα μαντιλάκι από δίπλα. Άφησε το σημάδι στο χέρι της όση ώρα μιλούσαμε. Γιατί μετά, εντάξει, πήρα μπρος και μίλησα.
Αυτό ήταν το ξεκίνημα μιας αλλιώτικης και τρυφερής φιλίας.
Κάποια μέρα θα σας πω περισσότερα.
