Να ζεις, να ρωτάς, να μαθαίνεις

Διαβάσατε το «Στριπ» που κυκλοφόρησε;
Για το «Στριπ» θα σας πω περισσότερα αργότερα, όχι τώρα, γιατί τώρα ετοιμάζω τη σελίδα του επόμενου τεύχους.

4 χρόνια από τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου/Zackie Oh

Πατησίων στο ύψος της Γλάδστωνος, ξεκινάει η πορεία για τη Ζάκι.
Φωτογραφία του Νίκου Τσατσαλίδη

Η πορεία για τη Ζάκι είναι στο Σύνταγμα.
Φωτογραφία του Συράκου Ιωάννη Κέσεν

Τέσσερα χρόνια από την άγρια δολοφονία του Ζακ από «νοικοκυραίους» και αστυνομικούς, μέρα μεσημέρι, δυο βήματα από την Ομόνοια.
Τέσσερα χρόνια από εκείνη τη μέρα στη Γλάδστωνος όπου κανείς δεν σταμάτησε τη βαρβαρότητα και το μίσος.

Τέσσερα χρόνια πένθους, οργής, οδύνης και αγώνα.
Τέσσερα χρόνια και ακόμα η μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου δεν έχει δικαιωθεί. 

Οδός Γλάδστωνος, οδός Zackie Oh

Μακριά να πετάς απ' το κακό,

οι ψυχές εδώ έχουν μαυρίσει...

Ένα τραγούδι για τη Ζάκι, γραμμένο από τον Γιώργο Καλογερόπουλο και τη Λίνα Δημοπούλου, που ερμηνεύει η Άννα Βίσση. Ακούστε το και δείτε το! Είναι φόρος τιμής.

Ιώβεια ανυπομονησία

Αφιερωμένο στον Ηλία Ταμπακέα, τον πιο εμπνευστικό-δημιουργικό-φυσάω-αέρα-στα-πανιά-σου δάσκαλο του σκίτσου, της μάσας και του ζεν που κυκλοφορεί στον πλανήτη.

 

Πάει κι ο Αύγουστος!

 

Καλοκαιρινή κατανάλωση μελάνης και χαρτιού

 

Cortney

 

Το ομορφότερο πλάσμα που είδα αυτό το καλοκαίρι (όχι ότι κυκλοφόρησα και πολύ) 

ήταν η Cortney στο Athens Pride 2022.

Χαρούλα

 

Δεν έχω πόμολα! (Ούτε κι εσείς έχετε)

Στην πρώτη καραντίνα, την άνοιξη του 2020, απόχτησα το κουσούρι να κρεμάω την μπουγάδα ή έστω κάποιο μέρος της στα πόμολα. 

 

Στη συνέχεια άρχισα να πιστεύω πως είναι υποχρεωτικό η μπουγάδα ή έστω κάποιο μέρος της να στεγνώνει κρεμασμένο στα πόμολα, γιατί αλλιώς μπορεί να συμβεί κάποιο μεγάλο κακό στην ανθρωπότητα. Δυο χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 2022, βρίσκομαι σε αδιέξοδο.

Κανείς να μην το πατήσει!

Επειδή καμιά φορά λέμε για πλάκα «Πάτα το, Κιμ», έτσι, χωρίς να το πολυσκεφτώ, έφτιαξα αυτό το σκίτσο. Τελικά η ατάκα δεν έχει πλάκα κι ούτε πρόκειται να την ξαναπώ! Δεν έχει πλάκα, γιατί ζούμε σε έναν πλανήτη εξοπλισμένο φουλ με πυρηνικά, που βρίσκεται στο έλεος του κάθε αρχομανή, ψυχάκια ή πειραγμένου που κατέχει την εξουσία. Να θυμίσω ότι ο γέρο Μπάιντεν στράφηκε να χαιρετίσει με χειραψία κάποιον άνθρωπο που έβλεπε μόνον αυτός και κανένας άλλος; Ούτε αυτό έχει πλάκα, αν σκεφτούμε ότι είναι πρόεδρος της μόνης χώρας του πλανήτη που χρησιμοποίησε πυρηνικά όπλα. 

Σήμερα συμπληρώνονται 77 χρόνια από τότε που οι αμερικάνοι έριξαν την πρώτη ατομική βόμβα. Ένα κουμπί πάτησε ο πιλότος του Enola Gay κι έπεσε η βόμβα στη Χιροσίμα. Ήταν 6 Αυγούστου του 1945. Ύστερα από τρεις μέρες οι αμερικάνοι ξανάριξαν ατομική βόμβα, στο Ναγκασάκι αυτή τη φορά. Δυο ισοπεδωμένες πόλεις, χιλιάδες νεκροί. Ακόμα περισσότεροι οι τραυματισμένοι. Όσοι από αυτούς κατάφεραν να επιζήσουν, κουβάλησαν σε όλη τους τη ζωή ένα ασήκωτο βάρος. 

 

 Μη δίνετε σημασία. Μια χειρογραφή δοκιμάζω.