Izola's world - Comics, cartoons, sketches and fanzines ♥ e-mail: izola.art@gmail.com
Καυγάς με μια γόμα
Πολλοί έχουν σφυρίξει από τη δεύτερη καραντίνα, σε σημείο να πιάνουνε κουβέντα με τις κατσαρόλες και το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Όχι εγώ! Εγώ πάντα έβγαζα απ' τη μέση τα είδη σχεδίου, που δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους. Ζήτημα δικαιοσύνης! Α, και με την ευκαιρία, να θυμηθώ ν' αποφυλακίσω τα πενάκια, που κάποια δικαστική πλάνη έριξε σ' ένα σκοτεινό κουτί από πούρα.
Το μπουκάλι με το ελάφι - Σωρεία ποινικών αδικημάτων μου
Καμιά φορά σκέφτομαι πόσα ποινικά αδικήματα διέπραξα κατά συρροή μ’ εκείνο το ποτό από τη Ρόδο. Υπεξαίρεση, φθορά ξένης ιδιοκτησίας, απάτη κατ’ εξακολούθηση, ψευδής ανωμοτί κατάθεση... Και από ηθικής πλευράς, θα είχα πιάσει πάτο, αν όλο αυτό δεν ήταν ένας πειραματισμός για να δω τι ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σκευωρίες και οι απάτες.
Το ποτό βρισκόταν σ’ ένα μπουκάλι από πορσελάνη που παρίστανε τον πύργο και στο καπάκι του ήταν το ελάφι. Τράβαγες το ελάφι και ξεκαπάκωνες το μπουκάλι. Έλα όμως που το μπουκάλι είχε στο στόμιο φελλό σφραγισμένο με βουλοκέρι.
Ήξερα ότι τα ποτά όσο παλιώνουν τόσο καλύτερα γίνονται και αυτό το ποτό είχε την ηλικία μου. Δώρο στους γονείς μου, όταν ήταν νιόπαντροι. Ερωτοτροπούσα με την ιδέα να το δοκιμάσω κι έπρεπε να σκεφτώ κάτι έξυπνο. «Η επιθυμία υπακούει στην ευκαιρία», είπε ένας συγγραφέας, και συνήθως έτσι γίνεται. Όμως η δική μου επιθυμία ήταν τόσο μεγάλη, που έκανε την ευκαιρία να υπακούσει.
Το μάτι μου πήρε κάτι μελισσοκέρια κι ένα κουτί σπίρτα στο βάθος του ντουλαπιού. Τότε ακριβώς συνέλαβα πλήρως την αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος κι έβαλα σ’ εφαρμογή το σχέδιό μου.
Έσπασα το βουλοκέρι, έσπρωξα μέσα τον φελλό και τράβηξα μία γενναία γουλιά από το ποτό. Αχ, γλυκό που ήταν! Όχι σαν εκείνο το άλλο, το ουίσκι, που ήπια λιγάκι στη ζούλα μια φορά και γύρισαν τα μάτια μου ανάποδα από τον βήχα. Τράβηξα και μια δεύτερη γουλιά. Μετά βούλωσα το μπουκάλι με λίγο μπαμπάκι κι έσταξα από πάνω μελισσοκέρι. Το καπάκωσα με το ελάφι και το έβαλα στη θέση του.
Οι επιχειρήσεις στο μπουκάλι συνεχίστηκαν μέχρι που άδειασα όλο το περιεχόμενό του. Είχα φτάσει πια στην τελευταία πράξη που στεφανώνει ολόκληρο το έργο. Ξαναβούλωσα το άδειο μπουκάλι, έσταξα μελισσοκέρι ακόμα πιο προσεκτικά από τις άλλες φορές και το έβαλα στη θέση του. Τα υπόλοιπα ήταν θέμα χρόνου.
Κάποια μέρα η μάνα μου είχε την ιδέα ν’ ανοίξουμε επιτέλους αυτό το παμπάλαιο μπουκάλι και να δοκιμάσουμε το ποτό. Έσπασε τη σφραγίδα και –ω τι έκπληξη!– ήταν άδειο.
«Δέκα χρόνια πια, θα εξατμίστηκε», είπα με σοβαρότητα.
«Θα εξατμίστηκε», συμφώνησε η μάνα μου, μ' εκείνο το ανεξιχνίαστο ύφος που δεν ήξερες αν δεν έχει καταλάβει και της την έχεις φέρει ή αν έχει καταλάβει και σ' την έχει φέρει εκείνη.
Κληρονόμοι σουρεάλ
Πότε θα ξανανοίξουν τα καφέ, να πηγαίνω, να σκιτσάρω και ν' ακούω τέτοιους διαλόγους;
Εξ αποστάσεως εκπαίδευση
Αφιερωμένο στην Κύρα, που τηλεκπαιδεύει και ζορίζεται και παραπονιέται ότι της χρειάζονται πέντε μάτια ακόμα για να παρακολουθεί όσα συμβαίνουν στην οθόνη της. Δεν είναι η μόνη.
Ζορίζονται οι εκπαιδευτικοί, ζορίζονται οι μαθητές, ζορίζεται το ίντερνετ...
Είδαμε κι εκείνα τα παιδιά στο χωριό Πεύκη να προσπαθούν να παρακολουθήσουν μάθημα μ' ένα κινητό κι ένα λάπτοπ στο καφενείο του χωριού, που είναι το μόνο μέρος που έχει ίντερνετ.
Κουράγιο, Κύρα. Κουράγιο εκπαιδευτικοί και μαθητές! Είμαστε στο πλευρό σας.
Slowvember 2020
Τώρα που τα νέα μέτρα κατά του κορονοϊού μας ξαναπεριόρισαν, σκέφτομαι να πάρω μέρος στο #slowvember2020.
Χαλαρώστε τους ρυθμούς και έχετε όλο τον Νοέμβρη στη διάθεσή σας για να φτιάξτε μία εικόνα επιπέδου πορτφόλιο ή απλώς μια εικόνα που από καιρό θέλατε να φτιάξετε. Αυτοί είναι οι κανόνες όλοι κι όλοι. Σημασία έχει να το ψάξεις, να πειραματιστείς και να το απολαύσεις.
Όποιος ενδιαφέρεται, μπορεί να δει περισσότερα μ' ένα ΚΛΙΚ
Τσίκι-τσίκι-τσικ
Γραμμές (τσίκι-τσίκι-τσικ) που χαλαρώνουν τα νεύρα, φιγούρες του ασχέτου και σπατάλη μελάνης σ' ένα χαρτί, που πριν από τέσσερα χρόνια γκρίνιαζα ότι δεν μου αρέσει, αλλά ξαφνικά έγινε το αγαπημένο μου, και τώρα δεν το βρίσκω. Canson, δεν θα τα πάμε καλά!
Ένας που ξεροσταλιάζει στο πεζοδρόμιο
Οι σκιτσογράφοι έχουν θέματα. Το ξέρουμε αυτό. Θα σας πω τι έπαθε μια γνωστή μου σκιτσογράφος (όνομα δεν λέω).
Στο πεζοδρόμιο, απέναντι από το σπίτι όπου έκανε τις φθινοπωρινές διακοπές της, υπήρχε ένα καλάθι αχρήστων του δήμου και μία φυλλωσιά. Λοιπόν, κάθε φορά που κοίταζε προς τα κει, έβλεπε έναν τύπο με καπέλο και καμπαρντίνα να ξεροσταλιάζει στο πεζοδρόμιο. Και πάντα με την ίδια έκπληξη. «Αχ, τι είν' αυτός;».
Τη γυρίσαμε στην Αθήνα.
Σουρούπωσε και ο άνθρωπος με το καπέλο και την καμπαρντίνα εξακολουθεί να ξεροσταλιάζει στο πεζοδρόμιο.
Ας απαγορεύτηκε η νυχτερινή κυκλοφορία. Αυτός είναι συνέχεια εκεί.
Για να πω την αλήθεια, εμένα σαν χαφιές μου φαίνεται, αλλά μπορεί να είμαι επηρεασμένη από το κλήμα των ημερών (που ήταν στραβό και το ’φαγε κι γάιδαρος).
Τρία τσίγκινα κουτιά
στον Βελισσάριο
who went gentle into that good night
— Να τ' αφήσεις εκεί που βρίσκονται.
— Είναι άδεια. Τι τα θες;
— Να μη σε νοιάζει.
Τρία κουτιά νες καφέ, μεγάλο-μεσαίο-μικρό. Έχουν σοβαρό λόγο που βρίσκονται από τον περασμένο Ιούλιο το ένα πάνω στο άλλο στο μάτι της κουζίνας. Δεν είναι ακαταστασία, δεν είναι ινσταλέισο. Είναι μνημόσυνο.
— Εμένα θέλω να με αποτεφρώσετε, είχε δηλώσει ο Βελισσάριος. Για να μη σας βάλω σε έξοδα έχω κρατήσει ένα κουτί από νες καφέ για να με βάλετε μέσα.
— Σιγά τα χουβαρνταλίκια, μεγάλε!
— Έτσι είμ' εγώ.
Δεν έμαθα ποιο μέγεθος είχε διαλέξει για τεφροδόχο, γι' αυτό κι εγώ κράτησα, στη μνήμη του, τρία μεγέθη, ακόμα και το μικρό –λεπτός υπαινιγμός ότι ήταν ζουμπάς. Μαύρο χιούμορ ο Βελισσάριος; Μαύρο χιούμορ κι εγώ.
Βιάστηκε να την κάνει, λίγο προτού λειτουργήσει η Ριτσώνα και αποτεφρώθηκε στη Βουλγαρία. Γενικά βιάστηκε, αλλά πού να κάνω τα παράπονά μου;
Το φουμπού σήμερα θυμίζει στους φίλους ότι ο Βελισσάριος έχει τα γενέθλιά του.
Αριστοκρατική και υπέρκομψη
Ότι στη λαϊκή μπορείς να βρεις αριστοκρατικά μακό, δεν το ξέρατε, πάω στοίχημα. Εμένα μου πασάρανε ένα, κι έτσι έγινα:
Ένα πρωινό με πολλά μποφόρια στην ακροθαλασσιά
Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν σύμφωνα με το σχέδιο, γιατί έκανε ψύχρα. Σηκώθηκα, ντύθηκα, κι άρχισα να απαγγέλω όποιο ποίημα μου κατέβαινε.
Άσ' τη βάρκα
Το «Χάρισμα» κάνει και τις πέτρες να κλαίνε.
Και ξαφνικά ακούω πίσω μου μπράβο και κλαπ κλαπ.
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2020 – Μια μέρα όλο χαρά!
Η απόφαση του Εφετείου, που έκρινε τη Χρυσή Αυγή εγκληματική οργάνωση και ένοχη την πλειοψηφία των κατηγορουμένων, έχει τεράστια σημασία, ιστορική, ηθική, πολιτική.
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2020.
Ξημέρωσε επιτέλους στην Ελλάδα η ξεχωριστή, η λαμπρή μέρα που για πρώτη φορά καταδικάστηκε ο ναζισμός.
Τεράστια η συγκέντρωση. Ήμουν εκεί! Δέκα; Δεκαπέντε; Είκοσι χιλιάδες άνθρωποι στην Αλεξάνδρας! Κάποιοι ήρθαν από άλλες πόλεις. Οι παλιοί θυμήθηκαν μέρες της μεταπολίτευσης. Υπήρχαν νέοι, πάρα πολλοί νέοι. Μακάρι να κρατήσουν κάτι από τις στιγμές του σημερινού μεγαλείου, της σημερινής λαχτάρας, της σημερινής αγωνίας.
Διαβάστε στο HELLAS SPECIAL
Kαι να η στιγμή που περιμέναμε με τη μεγαλύτερη αγωνία! Ανακοινώνεται από τα μεγάφωνα η απόφαση του δικαστηρίου ότι η Χρυσή Αυγή αποτελεί εγκληματική οργάνωση. Δάκρυα και γέλια!
Στο καπάκι ανακοινώνεται η απόφαση της ενοχής του Μιχαλολιάκου και δευτερόλεπτα μετά κρότου-λάμψης, δακρυγόνα και γάργαρο νεράκι υπό πίεση. Έτσι απρόκλητα, για να μην ξεχνάμε ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο.
Οι 150 μολότοφ, οι πέτρες, οι φθορές στα 10 αυτοκίνητα της αστυνομίας και τα 600 άτομα που επιτέθηκαν στους αστυνομικούς, βρίσκονταν στη φαντασία του Χρυσοχοΐδη, ο οποίος θέλησε να διαλύσει μια μεγαλειώδη ειρηνική αντιφασιστική συγκέντρωση και στη συνέχεια επιχείρησε να τη συκοφαντήσει.
Ναι, καλά! Τον παρέλαβαν στα σόσιαλ και τον έκαναν ρόμπα. Τα βίντεο τον βγάζουν ψεύτη.
Ανηφορίσαμε ένα κάθετο στενάκι της Αλεξάνδρας. Τα μάτια έτσουζαν και ο λαιμός έκαιγε από τα χημικά. Εκεί που έλεγα «το επόμενο βήμα το καταφέρνω, για το μεθεπόμενο δεν ξέρω, αλλά η χαρά μου δεν περιγράφεται» άνοιξε μια πόρτα και μας έβαλαν μέσα.
Ευχαριστούμε θερμά τον άνθρωπο που μας έβαλε στο σπίτι του –τρεις άγνωστους και μάλιστα σε καιρό πανδημίας– και μας πρόσφερε καταφύγιο μέχρι να συνέλθουμε για να μπορέσουμε να φύγουμε.
Τετάρτη 7 Οκτώβρη 2020 – «O Παύλος τα κατάφερε!»
Και μόνο για τη σημερινή τεράστια μέρα, δεν πειράζει, ρε 2020, που είσαι στραβό, θανατηφόρο κι ανάποδο!
Αντίο, αγαπημένε Κίνο!
Τρυφερός και συνάμα κοφτερός σαν μαχαίρι. O Χοακίν Σαλβαδόρ Λαβάδο, ο μεγάλος Κίνο, έφυγε στις 30 Σεπτέμβρη από τη ζωή. Θα ζει μέσα από τα έργα του, που εδώ και χρόνια έχουν πάρει τη θέση τους στην καρδιά μας. Τον αποχαιρετάμε μ' ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Την Ιζόλα την αναγνωρίζετε. Το κοριτσάκι δίπλα της, που παραπέμπει στη Μαφάλντα, είναι η Μίκα, της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας.
Αν θέλετε, διαβάστε περισσότερα Η Μίκα και η Μαφάλντα.
Κυματάρες
Όταν έχει κυματάρες, εύκολα μπαίνεις στη θάλασσα. Μια απόφαση είναι! Πώς βγαίνεις όμως; Ιδιαίτερα όταν δεν έχεις δυνατούς τετρακέφαλους και πρέπει να πατήσεις πάνω σε κοτρώνες, ενώ σε κυνηγάνε οι κυματάρες.
Σπεράντζα
Θα ήθελα να σας πω κάτι για τη Σπεράντζα, τη μοναδική, την αξέχαστη.
Σε μία ευτυχή στροφή της ζωής τη γνώρισα. Ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα εκτός οθόνης. Η μεγάλη συνάντηση έγινε στο σπίτι της, στη οδό Καλύμνου. Όταν βρέθηκα μπροστά της, έπαθα κοκομπλόκο.
Την κοίταζα έκθαμβη. Μπορεί να ήταν στην καρέκλα με τις ρόδες, μια καρέκλα γραφείου με την οποία κυκλοφορούσε μέσα στο σπίτι, μπορεί να ήταν με κάμποσα κιλά παραπάνω, αλλά πιο ερωτικό άνθρωπο δεν είχα ματαδεί στη ζωή μου.
Στεκόμουν απέναντί της σαν τη χαζή, την κοίταζα, με κοίταζε, δεν άρθρωνα λέξη και στο τέλος τι λέτε ότι έκανα; Έσκυψα και της φίλησα το χέρι! Κι όπως φορούσα ένα κατακόκκινο Red or Dead κραγιόν, άφησα στο χέρι της ένα κατακόκκινο Red or Dead σημάδι.
Η μοναδική Σπεράντζα, που τη γούσταρε όλη αυτή τη φάση, δεν έκανε κίνηση να πάρει ένα μαντιλάκι από δίπλα. Άφησε το σημάδι στο χέρι της όση ώρα μιλούσαμε. Γιατί μετά, εντάξει, πήρα μπρος και μίλησα.
Αυτό ήταν το ξεκίνημα μιας αλλιώτικης και τρυφερής φιλίας.
Κάποια μέρα θα σας πω περισσότερα.
Ευχές για τα γενέθλια
Ευχαριστώ, Αγγελική Βαρελλά!
ΤΟ ΓΑΛΑΤΑΚΙ
Τρία βιβλία της εικονογράφησα. Στενή συνεργασία δεν είχαμε ούτε τρελαινόμασταν από τη χαρά μας όταν βλεπόμασταν. Ήταν όμως σεβάσμια, «τα είχε καλά και με τους θεούς και με τους δαίμονες», όπως λέει μια συγγραφέας, και κατάφερε να μου αφήσει το αποτύπωμά της.
Μιλάω για τη Γαλάτεια Γρηγοριάδου-Σουρέλη. Γαλατάκι όπως την αποκαλούσαν οι φίλες της.
Λίγες ημερομηνίες συγκρατώ. Την επέτειο του θανάτου της τη θυμάμαι, γιατί πέφτει στα γενέθλιά μου, 23 Σεπτέμβρη.
Μια τέτοια γιορτινή μέρα, πριν από πολλά χρόνια, με είχε πάρει τηλέφωνο για να μου ευχηθεί:
«Να λιώσεις σαράντα ζευγάρια σιδερένια παπούτσια μέχρι να βρεις αυτά που αναζητάς».
Τι σόι ευχή είναι αυτή, βρε Γαλατάκι;
Το Γαλατάκι όμως, σαν σίφουνας που ήτανε, το είχε κλείσει το τηλέφωνο.
Κι από τότε έμεινα με την απορία. Ευχή μου άφησε ή κατάρα;
Την απάντηση μου έδωσε παλιά φίλη, που ξέρει όλη την παλιά φρουρά των συγγραφέων:
«40 ζευγάρια σιδερένια παπούτσια λιώνουνε στον κλίβανο και μετά αγοράζεις ένα ζευγάρι ΝΙΚΕ. Αμάν πια με τα θέσφατα και τους γόρδιους δεσμούς. Άμα θέλουμε άλυτα μυστήρια φτιάχνουμε και δικά μας.
Άντε γιατί... λατρεμένες μορφές, κακιές πεθερές».
Ευτυχώς φέτος ήρθε η ευχή της γλυκύτατης και αγαπημένης Αγγελικής Βαρελλά, που η δημιουργία πολλών βιβλίων μας έχει δέσει με μια όμορφη φιλία, και διέλυσε τα διφορούμενα φολκλορικά της Γαλάτειας. Ουφ!
Sketchbook Σεπτέμβριος 2020–Μάσκες
Αν δεν ξέρετε τι θα πει σιχτίρ, θα ξέρει κανένας απ' αυτούς που έσπευσαν να μετονομάσουν το Καρά-τεπέ της Λέσβου σε Μαυροβούνι
Είμαστε κι εμείς στην Ελλάδα μέσα στην πρωτοτυπία, όσον αφορά τη χρήσης της μάσκας, είναι και στο εξωτερικό κάτι κολοσσοί, όπως ο γερμανός υπουργός Οικονομικών...
Δεν είναι αθώοι. Οι ναζί στη φυλακή.
Ενώνουμε όλοι μαζί τις φωνές μας. «Δεν είναι αθώοι. Οι ναζί στη φυλακή». Είναι δημοκρατικό μας δικαίωμα, αλλά και καθήκον. Η απόφαση του Εφετείου στη δίκη της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, στις 7 Οκτωβρίου, η δικαίωση των θυμάτων και των οικογενειών τους αφορά την ίδια τη δημοκρατία, αφορά όλους μας.
Υπάρχουν ακόμα κάποιοι που στέκονται στην άκρη λέγοντας ότι αυτό το σύνθημα, που κατέκλυσε τις πορείες και τα μέσα μαζικής δικτύωσης, αποτελεί παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης;
Σε μια δημοκρατική πολιτεία η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη από τις πολιτικές εξουσίες και βρίσκεται σε αρμονία με το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Αυτό το αίσθημα που εκφράστηκε μέσα από τις πορείες που έγιναν σε όλη την Ελλάδα, στις 18 Σεπτεμβρίου, επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, και που μέχρι οι γιαγιάδες της Δραπετσώνας βγήκαν στα μπαλκόνια να χαιρετίσουν την πορεία και να τη... σταυρώσουν.
Το άρθρο Έχουμε δικαίωμα να λέμε «Δεν είναι αθώοι»; του Θανάση Καμπαγιάννη, δικηγόρου της πολιτικής αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής, τα λέει πολύ καλά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)