Μοναχικά βράδια

 

Ένας που ξεροσταλιάζει στο πεζοδρόμιο

Οι σκιτσογράφοι έχουν θέματα. Το ξέρουμε αυτό. Θα σας πω τι έπαθε μια γνωστή μου σκιτσογράφος (όνομα δεν λέω).

Στο πεζοδρόμιο, απέναντι από το σπίτι όπου έκανε τις φθινοπωρινές διακοπές της, υπήρχε ένα καλάθι αχρήστων του δήμου και μία φυλλωσιά. Λοιπόν, κάθε φορά που κοίταζε προς τα κει, έβλεπε έναν τύπο με καπέλο και καμπαρντίνα να ξεροσταλιάζει στο πεζοδρόμιο. Και πάντα με την ίδια έκπληξη. «Αχ, τι είν' αυτός;».

Τη γυρίσαμε στην Αθήνα.

Σουρούπωσε και ο άνθρωπος με το καπέλο και την καμπαρντίνα εξακολουθεί να ξεροσταλιάζει στο πεζοδρόμιο.

Ας απαγορεύτηκε η νυχτερινή κυκλοφορία. Αυτός είναι συνέχεια εκεί.

Για να πω την αλήθεια, εμένα σαν χαφιές μου φαίνεται, αλλά μπορεί να είμαι επηρεασμένη από το κλήμα των ημερών (που ήταν στραβό και το ’φαγε κι γάιδαρος).

Όταν λέμε βελτίωση, δεν εννοούμε αυτό

 

Τρία τσίγκινα κουτιά

στον Βελισσάριο

who went gentle into that good night

— Να τα πάω στην ανακύκλωση;
— Να τ' αφήσεις εκεί που βρίσκονται.
— Είναι άδεια. Τι τα θες;
— Να μη σε νοιάζει.
Τρία κουτιά νες καφέ, μεγάλο-μεσαίο-μικρό. Έχουν σοβαρό λόγο που βρίσκονται από τον περασμένο Ιούλιο το ένα πάνω στο άλλο στο μάτι της κουζίνας. Δεν είναι ακαταστασία, δεν είναι ινσταλέισο. Είναι μνημόσυνο.
— Εμένα θέλω να με αποτεφρώσετε, είχε δηλώσει ο Βελισσάριος. Για να μη σας βάλω σε έξοδα έχω κρατήσει ένα κουτί από νες καφέ για να με βάλετε μέσα.
— Σιγά τα χουβαρνταλίκια, μεγάλε!
— Έτσι είμ' εγώ.
Δεν έμαθα ποιο μέγεθος είχε διαλέξει για τεφροδόχο, γι' αυτό κι εγώ κράτησα, στη μνήμη του, τρία μεγέθη, ακόμα και το μικρό –λεπτός υπαινιγμός ότι ήταν ζουμπάς. Μαύρο χιούμορ ο Βελισσάριος; Μαύρο χιούμορ κι εγώ.
Βιάστηκε να την κάνει, λίγο προτού λειτουργήσει η Ριτσώνα και αποτεφρώθηκε στη Βουλγαρία. Γενικά βιάστηκε, αλλά πού να κάνω τα παράπονά μου;
Το φουμπού σήμερα θυμίζει στους φίλους ότι ο Βελισσάριος έχει τα γενέθλιά του.

Αριστοκρατική και υπέρκομψη

 Ότι στη λαϊκή μπορείς να βρεις αριστοκρατικά μακό, δεν το ξέρατε, πάω στοίχημα. Εμένα μου πασάρανε ένα, κι έτσι έγινα:

Ένα πρωινό με πολλά μποφόρια στην ακροθαλασσιά

Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν σύμφωνα με το σχέδιο, γιατί έκανε ψύχρα. Σηκώθηκα, ντύθηκα, κι άρχισα να απαγγέλω όποιο ποίημα μου κατέβαινε.

Άσ' τη βάρκα

Το «Χάρισμα» κάνει και τις πέτρες να κλαίνε.

Και ξαφνικά ακούω πίσω μου μπράβο και κλαπ κλαπ.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2020 – Μια μέρα όλο χαρά!

 

Η απόφαση του Εφετείου, που έκρινε τη Χρυσή Αυγή εγκληματική οργάνωση και ένοχη την πλειοψηφία των κατηγορουμένων, έχει τεράστια σημασία, ιστορική, ηθική, πολιτική.

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2020.

Ξημέρωσε επιτέλους στην Ελλάδα η ξεχωριστή, η λαμπρή μέρα που για πρώτη φορά καταδικάστηκε ο ναζισμός.

Τεράστια η συγκέντρωση. Ήμουν εκεί! Δέκα; Δεκαπέντε; Είκοσι χιλιάδες άνθρωποι στην Αλεξάνδρας! Κάποιοι ήρθαν από άλλες πόλεις. Οι παλιοί θυμήθηκαν μέρες της μεταπολίτευσης. Υπήρχαν νέοι, πάρα πολλοί νέοι. Μακάρι να κρατήσουν κάτι από τις στιγμές του σημερινού μεγαλείου, της σημερινής λαχτάρας, της σημερινής αγωνίας.

Διαβάστε στο HELLAS SPECIAL

Τετάρτη 7 Οκτώβρη 2020 – Η μέρα που η Ελλάδα καταδίκασε τον ναζισμό

Kαι να η στιγμή που περιμέναμε με τη μεγαλύτερη αγωνία! Ανακοινώνεται από τα μεγάφωνα η απόφαση του δικαστηρίου ότι η Χρυσή Αυγή αποτελεί εγκληματική οργάνωση. Δάκρυα και γέλια!

Στο καπάκι ανακοινώνεται η απόφαση της ενοχής του Μιχαλολιάκου και δευτερόλεπτα μετά κρότου-λάμψης, δακρυγόνα και γάργαρο νεράκι υπό πίεση. Έτσι απρόκλητα, για να μην ξεχνάμε ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο.

Οι 150 μολότοφ, οι πέτρες, οι φθορές στα 10 αυτοκίνητα της αστυνομίας και τα 600 άτομα που επιτέθηκαν στους αστυνομικούς, βρίσκονταν στη φαντασία του Χρυσοχοΐδη, ο οποίος θέλησε να διαλύσει μια μεγαλειώδη ειρηνική αντιφασιστική συγκέντρωση και στη συνέχεια επιχείρησε να τη συκοφαντήσει.

Ναι, καλά! Τον παρέλαβαν στα σόσιαλ και τον έκαναν ρόμπα. Τα βίντεο τον βγάζουν ψεύτη.

Ανηφορίσαμε ένα κάθετο στενάκι της Αλεξάνδρας. Τα μάτια έτσουζαν και ο λαιμός έκαιγε από τα χημικά. Εκεί που έλεγα «το επόμενο βήμα το καταφέρνω, για το μεθεπόμενο δεν ξέρω, αλλά η χαρά μου δεν περιγράφεται» άνοιξε μια πόρτα και μας έβαλαν μέσα. 

Ευχαριστούμε θερμά τον άνθρωπο που μας έβαλε στο σπίτι του –τρεις άγνωστους και μάλιστα σε καιρό πανδημίας– και μας πρόσφερε καταφύγιο μέχρι να συνέλθουμε για να μπορέσουμε να φύγουμε. 

Τετάρτη 7 Οκτώβρη 2020 – «O Παύλος τα κατάφερε!»

Και μόνο για τη σημερινή τεράστια μέρα, δεν πειράζει, ρε 2020, που είσαι στραβό, θανατηφόρο κι ανάποδο!

Αντίο, αγαπημένε Κίνο!

Τρυφερός και συνάμα κοφτερός σαν μαχαίρι. O Χοακίν Σαλβαδόρ Λαβάδο, ο μεγάλος Κίνο, έφυγε στις 30 Σεπτέμβρη από τη ζωή. Θα ζει μέσα από τα έργα του, που εδώ και χρόνια έχουν πάρει τη θέση τους στην καρδιά μας. Τον αποχαιρετάμε μ' ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Την Ιζόλα την αναγνωρίζετε. Το κοριτσάκι δίπλα της, που παραπέμπει στη Μαφάλντα, είναι η Μίκα, της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας.

Αν θέλετε, διαβάστε περισσότερα Η Μίκα και η Μαφάλντα.