Ζουμπερτίνα, το γένος Τεριλέν

 

Η Ζουμπερτίνα ήρθε στο φως λίγες ώρες πριν φύγει το 2022. Ήρθε για να μείνει!

Καλή χρονιά σε όλους!
(κυβέρνηση και φασισταριά εξαιρούνται) 


Εμείς και ο μπολιτιζμός

 

Γενικά, στην μπολιτισμένη Ελλάδα, όποιος έχει αναπηρία, ας φρόντιζε να μην είχε. Δική του ευθύνη και καθόλου της πολιτείας, που δεν έχει υποδομές ούτε για πλάκα.

Νευράκια και ξεσπασματάκια

Η Ιζόλα, τον τελευταίο καιρό, έχει νεύρα, έτσι χωρίς λόγο. Που πάει να πει ότι υπάρχει λόγος, απλώς δεν τον ξέρουμε εμείς. Αλλά ούτε κι εκείνη. 

Το χαρτί είναι ευαίσθητο σημείο της Ιζόλας. Αυτό είναι γνωστό. Να, δείτε ΕΔΩ.
Οι Γάλλοι στείλανε το σωστό χαρτί. Το τιποτάκι της βιβλιοδεσίας, όμως, έκανε στραβή και δεν είναι η πρώτη φορά. Να, δείτε ΕΔΩ!






Πού είναι τα παιδιά;

 

Δύο χιλιάδες ανήλικα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα αγνοούνται. Γιατί; Σε τι χέρια βρίσκονται; Ποιος φταίει;
Η ιστορία παιδοβιασμού και μαστροπείας ανηλίκου που έσκασε στον Κολωνό, είναι τραγική και τεράστια, αφού όλα δείχνουν κύκλωμα του οποίου τα πελατάκια είναι πρόσωπα με κοινωνική επιφάνεια -τρομάρα τους!- και φέρνει ξανά στο προσκήνιο αυτά τα παιδιά που δεν έχουν φωνή και που ίσως τώρα πια να μην έχουν και ζωή. Το γνωστό χάσταγκ στο τουίτερ έχει σταματήσει από τότε που απειλήθηκε με εισαγγελέα. Όμως, το ερώτημα παραμένει. Πού είναι τα παιδιά;
Όσο πιο χαμηλά βρίσκονται, τόσο πιο αόρατα και ανυπεράσπιστα είναι και κινδυνεύουν από τα κτήνη, που εμπορεύονται σώματα, όργανα... 
Αν το κορίτσι του Κολωνού δεν ήταν το παιδί μιας φτωχής οικογένειας, ένα παιδί αόρατο κι ανυπεράσπιστο, θα είχε άλλη τύχη και άλλη αντιμετώπιση. Τώρα οι γνωστοί άθλιοι επαγγελματίες ψεύτες, έπιασαν δουλειά και κάνουν το μαύρο άσπρο για να ξεχαστούν τα 214 καθάρματα-υποψήφιοι βιαστές του και ποιος ξέρει τι άλλο. Το παιδί ποιος το προστατεύει; 

Να ζεις, να ρωτάς, να μαθαίνεις

Διαβάσατε το «Στριπ» που κυκλοφόρησε;
Για το «Στριπ» θα σας πω περισσότερα αργότερα, όχι τώρα, γιατί τώρα ετοιμάζω τη σελίδα του επόμενου τεύχους.



4 χρόνια από τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου/Zackie Oh

Πατησίων στο ύψος της Γλάδστωνος, ξεκινάει η πορεία για τη Ζάκι.
Φωτογραφία του Νίκου Τσατσαλίδη

Η πορεία για τη Ζάκι είναι στο Σύνταγμα.
Φωτογραφία του Συράκου Ιωάννη Κέσεν

Τέσσερα χρόνια από την άγρια δολοφονία του Ζακ από «νοικοκυραίους» και αστυνομικούς, μέρα μεσημέρι, δυο βήματα από την Ομόνοια.
Τέσσερα χρόνια από εκείνη τη μέρα στη Γλάδστωνος όπου κανείς δεν σταμάτησε τη βαρβαρότητα και το μίσος.
Τέσσερα χρόνια πένθους, οργής, οδύνης και αγώνα.
Τέσσερα χρόνια και ακόμα η μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου δεν έχει δικαιωθεί. 

Οδός Γλάδστωνος, οδός Zackie Oh


Μακριά να πετάς απ' το κακό,
οι ψυχές εδώ έχουν μαυρίσει...

Ένα τραγούδι για τη Ζάκι, γραμμένο από τον Γιώργο Καλογερόπουλο και τη Λίνα Δημοπούλου, που ερμηνεύει η Άννα Βίσση. Ακούστε το και δείτε το! Είναι φόρος τιμής.




Ιώβεια ανυπομονησία

Αφιερωμένο στον Ηλία Ταμπακέα, τον πιο εμπνευστικό-δημιουργικό-φυσάω-αέρα-στα-πανιά-σου δάσκαλο του σκίτσου, της μάσας και του ζεν που κυκλοφορεί στον πλανήτη.


 

Δεν έχω πόμολα! (Ούτε κι εσείς έχετε)

Στην πρώτη καραντίνα, την άνοιξη του 2020, απόχτησα το κουσούρι να κρεμάω την μπουγάδα ή έστω κάποιο μέρος της στα πόμολα. 

 

Στη συνέχεια άρχισα να πιστεύω πως είναι υποχρεωτικό η μπουγάδα ή έστω κάποιο μέρος της να στεγνώνει κρεμασμένο στα πόμολα, γιατί αλλιώς μπορεί να συμβεί κάποιο μεγάλο κακό στην ανθρωπότητα. Δυο χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 2022, βρίσκομαι σε αδιέξοδο.












Κανείς να μην το πατήσει!


Επειδή καμιά φορά λέμε για πλάκα «Πάτα το, Κιμ», έτσι, χωρίς να το πολυσκεφτώ, έφτιαξα αυτό το σκίτσο. Τελικά η ατάκα δεν έχει πλάκα κι ούτε πρόκειται να την ξαναπώ! Δεν έχει πλάκα, γιατί ζούμε σε έναν πλανήτη εξοπλισμένο φουλ με πυρηνικά, που βρίσκεται στο έλεος του κάθε αρχομανή, ψυχάκια ή πειραγμένου που κατέχει την εξουσία. Να θυμίσω ότι ο γέρο Μπάιντεν στράφηκε να χαιρετίσει με χειραψία κάποιον άνθρωπο που έβλεπε μόνον αυτός και κανένας άλλος; Ούτε αυτό έχει πλάκα, αν σκεφτούμε ότι είναι πρόεδρος της μόνης χώρας του πλανήτη που χρησιμοποίησε πυρηνικά όπλα. 
Σήμερα συμπληρώνονται 77 χρόνια από τότε που οι αμερικάνοι έριξαν την πρώτη ατομική βόμβα. Ένα κουμπί πάτησε ο πιλότος του Enola Gay κι έπεσε η βόμβα στη Χιροσίμα. Ήταν 6 Αυγούστου του 1945. Ύστερα από τρεις μέρες οι αμερικάνοι ξανάριξαν ατομική βόμβα, στο Ναγκασάκι αυτή τη φορά. Δυο ισοπεδωμένες πόλεις, χιλιάδες νεκροί. Ακόμα περισσότεροι οι τραυματισμένοι. Όσοι από αυτούς κατάφεραν να επιζήσουν, κουβάλησαν σε όλη τους τη ζωή ένα ασήκωτο βάρος. 


 

 Μη δίνετε σημασία. Μια χειρογραφή δοκιμάζω.


Ένας χρόνος από το ξεκίνημα της φωτιάς στη Βόρεια Εύβοια

Σαν σήμερα, πριν από ένα χρόνο, ξεκίνησε η φωτιά στη Βόρεια Εύβοια. Θλιβερή επέτειος. Τι γινόταν το μαθαίναμε από το twitter και από το Open, που άρχισε τις ζωντανές μεταδόσεις από τη δεύτερη ή τρίτη μέρα. Οι ρεπόρτερ άφηναν τους ανθρώπους να μιλάνε κι ακούσαμε φοβερά πράγματα. «Δυο εικοσιτετράωρα τώρα μας παρακαλάει η φωτιά να τη σβήσουμε». Με την καρδιά σφιγμένη παρακολουθήσαμε την αγωνία και τον αγώνα των κατοίκων, που αψήφισαν το «εκκενώστε», και ουσιαστικά είχαν απομείνει χωρίς πυροσβεστικά, αβοήθητοι να παλεύουν τη φωτιά με κλαδιά, με λάστιχα ποτίσματος και με αλληλεγγύη.

Το ντοκιμαντέρ «Βόρεια Εύβοια-Tο σχέδιο, μέρος πρώτο» με συγκλονιστικές μαρτυρίες και ντοκουμέντα αποδεικνύει πώς η φωτιά, που θα μπορούσε να έχει περιοριστεί έγκαιρα, έκανε στάχτη 520.000 στρέμματα. 


Ετοιμάζεται το δεύτερο μέρος, που στοιχειοθετεί το γιατί κάψανε τόσα στρέμματα γης. Επενδύσεις; Πράσινη ανάπτυξη; Το περιμένουμε!

Θεομπαίχτες!

Γιατί έχει φρικάρει αυτός; Ποιους βρίζει;



Βρίζει έναν... συμπονετικό γέροντα.
ΕΔΩ ο πάτερ τα λέει on camera.


Βρίζει αυτόν που είδε το θαύμα.
ΕΔΩ τον ψιλοκράζουν οι δικοί του, αλλά έχει βίντεο.


Βρίζει αυτόν που φώτισε το μυστήριο της ζωής.
ΕΔΩ η... επιστημονική αλήθεια.





Κρέοντα, ξέρεις εσύ!

Μετά την παράσταση της Αντιγόνης στην Επίδαυρο, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης που έπαιζε τον ρόλο του Κρέοντα, φωτογραφήθηκε κρατώντας αυτό το μπλουζάκι. 

Κάποιοι το βρήκαν έξυπνο, ενώ κάποιοι άλλοι διαμαρτυρήθηκαν για την «ύβρη».
Η Ιζόλα έχει άποψη και τη διατυπώνει άφοβα.


Επειδή η Αντιγόνη συγκλονίζει κι επειδή αγαπάμε Ζαν Ανούιγ, σας προτείνω να δείτε την Αντιγόνη του, από το Θέατρο της Δευτέρας, σε μετάφραση Μάριου Πλωρίτη, με πρωταγωνίστρια τη Μαριέτα Ριάλδη. 


 

Προεδρικές γάτες

Πέρσι τέτοιες μέρες οι γάτες μου με πίεζαν για να τους προσφέρω πολυτέλειες και ανέσεις. Φαίνεται πως τις πιέσεις τις υποκινούσε ο μακαρίτης ο γάτος μου, ο Νουγκατίνος, γιατί φέτος, που είναι μόνη της η Φρουλίτσα, δεν έχουμε τέτοια θέματα. 
Πέρσι, λοιπόν, είχα φτιάξει μια ιστορία για την πλάκα μου, και δεν την ανάρτησα για να μην εκθέσω την Καλυψώ. Φέτος δεν έχω τέτοια θέματα.



Φέτος, στη δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, που με τη χώρα παραδομένη στις φλόγες, κανονικά έπρεπε να ματαιωθεί, η πρόεδρος, στην ομιλία της, επανέλαβε το κουτοπόνηρο επιχείρημα που ακούμε απ' όσους υποστηρίζουν τη σκανδαλώδη αποφυλάκιση του καταδικασμένου παιδοβιαστή Λιγνάδη: «Η δικαιοσύνη δεν απονέμεται με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα». 
Λοιπόν, Κατερίνα, κανείς δεν είπε ότι θέλουμε να δικάζει το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Εκείνοι που δικάζουν είναι οι δικαστές, με εφόδια το Σύνταγμα και τους νόμους. Οι συνεδριάσεις είναι δημόσιες, οι αποφάσεις δημοσιεύονται και οι πολίτες μπορούν ν' ασκήσουν κριτική.
Επίσης, καλό είναι να θυμάσαι ότι σε μια δημοκρατική πολιτεία η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη από τις πολιτικές εξουσίες και ότι βρίσκεται σε αρμονία με το κοινό περί δικαίου αίσθημα. 





 

Πολυεργαλείο τέχνης

Στον ζόφο που ζούμε, είπα να βάλω λίγο χρώμα.

Η ιστορία, που τόσο παραποιήθηκε και παραποιείται από την κυβέρνηση, θα συνεχίσει τη δουλειά της: να καταγράφει τα γεγονότα. Μην τα ξεχάσουμε! Η τέχνη, που, τα τρία τελευταία χρόνια, έχει πολεμηθεί με μίσος, θα καταγράφει αενάως τα βιώματά μας. Και είναι η τέχνη και οι άνθρωποί της που φέρνουν χρώμα κι ελπίδα στη ζωή μας και μας δίνουν νέα δύναμη.

Στο σκίτσο, ο αγαπημένος μου Γιώργος Καλογερόπουλος! Τον αποκαλώ σκηνοθέτη της καρδιάς μου. Αλλά δεν είναι μόνον σκηνοθέτης. Είναι ένα πολυεργαλείο τέχνης. Σκηνοθέτης, ηθοποιός, συγγραφέας, μουσικός, ζωγράφος... Αφοσιωμένος ολόψυχα. Ένας αγωνιστής! 



H σημαία του φόντου είναι η πρωτότυπη σημαία του Pride 1978 του Σαν Φρανσίσκο, 
έργο του Γκίλμπερτ Μπέικερ, που θεωρούταν χαμένη. 
Περισσότερα ΕΔΩ.