Όταν έχει κυματάρες, εύκολα μπαίνεις στη θάλασσα. Μια απόφαση είναι! Πώς βγαίνεις όμως; Ιδιαίτερα όταν δεν έχεις δυνατούς τετρακέφαλους και πρέπει να πατήσεις πάνω σε κοτρώνες, ενώ σε κυνηγάνε οι κυματάρες.
Izola's world - Comics, cartoons, sketches and fanzines ♥ e-mail: izola.art@gmail.com
Σπεράντζα
Θα ήθελα να σας πω κάτι για τη Σπεράντζα, τη μοναδική, την αξέχαστη.
Σε μία ευτυχή στροφή της ζωής τη γνώρισα. Ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα εκτός οθόνης. Η μεγάλη συνάντηση έγινε στο σπίτι της, στη οδό Καλύμνου. Όταν βρέθηκα μπροστά της, έπαθα κοκομπλόκο.
Την κοίταζα έκθαμβη. Μπορεί να ήταν στην καρέκλα με τις ρόδες, μια καρέκλα γραφείου με την οποία κυκλοφορούσε μέσα στο σπίτι, μπορεί να ήταν με κάμποσα κιλά παραπάνω, αλλά πιο ερωτικό άνθρωπο δεν είχα ματαδεί στη ζωή μου.
Στεκόμουν απέναντί της σαν τη χαζή, την κοίταζα, με κοίταζε, δεν άρθρωνα λέξη και στο τέλος τι λέτε ότι έκανα; Έσκυψα και της φίλησα το χέρι! Κι όπως φορούσα ένα κατακόκκινο Red or Dead κραγιόν, άφησα στο χέρι της ένα κατακόκκινο Red or Dead σημάδι.
Η μοναδική Σπεράντζα, που τη γούσταρε όλη αυτή τη φάση, δεν έκανε κίνηση να πάρει ένα μαντιλάκι από δίπλα. Άφησε το σημάδι στο χέρι της όση ώρα μιλούσαμε. Γιατί μετά, εντάξει, πήρα μπρος και μίλησα.
Αυτό ήταν το ξεκίνημα μιας αλλιώτικης και τρυφερής φιλίας.
Κάποια μέρα θα σας πω περισσότερα.
Ευχές για τα γενέθλια
Ευχαριστώ, Αγγελική Βαρελλά!
ΤΟ ΓΑΛΑΤΑΚΙ
Τρία βιβλία της εικονογράφησα. Στενή συνεργασία δεν είχαμε ούτε τρελαινόμασταν από τη χαρά μας όταν βλεπόμασταν. Ήταν όμως σεβάσμια, «τα είχε καλά και με τους θεούς και με τους δαίμονες», όπως λέει μια συγγραφέας, και κατάφερε να μου αφήσει το αποτύπωμά της.
Μιλάω για τη Γαλάτεια Γρηγοριάδου-Σουρέλη. Γαλατάκι όπως την αποκαλούσαν οι φίλες της.
Λίγες ημερομηνίες συγκρατώ. Την επέτειο του θανάτου της τη θυμάμαι, γιατί πέφτει στα γενέθλιά μου, 23 Σεπτέμβρη.
Μια τέτοια γιορτινή μέρα, πριν από πολλά χρόνια, με είχε πάρει τηλέφωνο για να μου ευχηθεί:
«Να λιώσεις σαράντα ζευγάρια σιδερένια παπούτσια μέχρι να βρεις αυτά που αναζητάς».
Τι σόι ευχή είναι αυτή, βρε Γαλατάκι;
Το Γαλατάκι όμως, σαν σίφουνας που ήτανε, το είχε κλείσει το τηλέφωνο.
Κι από τότε έμεινα με την απορία. Ευχή μου άφησε ή κατάρα;
Την απάντηση μου έδωσε παλιά φίλη, που ξέρει όλη την παλιά φρουρά των συγγραφέων:
«40 ζευγάρια σιδερένια παπούτσια λιώνουνε στον κλίβανο και μετά αγοράζεις ένα ζευγάρι ΝΙΚΕ. Αμάν πια με τα θέσφατα και τους γόρδιους δεσμούς. Άμα θέλουμε άλυτα μυστήρια φτιάχνουμε και δικά μας.
Άντε γιατί... λατρεμένες μορφές, κακιές πεθερές».
Ευτυχώς φέτος ήρθε η ευχή της γλυκύτατης και αγαπημένης Αγγελικής Βαρελλά, που η δημιουργία πολλών βιβλίων μας έχει δέσει με μια όμορφη φιλία, και διέλυσε τα διφορούμενα φολκλορικά της Γαλάτειας. Ουφ!
Sketchbook Σεπτέμβριος 2020–Μάσκες
Αν δεν ξέρετε τι θα πει σιχτίρ, θα ξέρει κανένας απ' αυτούς που έσπευσαν να μετονομάσουν το Καρά-τεπέ της Λέσβου σε Μαυροβούνι
Είμαστε κι εμείς στην Ελλάδα μέσα στην πρωτοτυπία, όσον αφορά τη χρήσης της μάσκας, είναι και στο εξωτερικό κάτι κολοσσοί, όπως ο γερμανός υπουργός Οικονομικών...
Δεν είναι αθώοι. Οι ναζί στη φυλακή.
Ενώνουμε όλοι μαζί τις φωνές μας. «Δεν είναι αθώοι. Οι ναζί στη φυλακή». Είναι δημοκρατικό μας δικαίωμα, αλλά και καθήκον. Η απόφαση του Εφετείου στη δίκη της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, στις 7 Οκτωβρίου, η δικαίωση των θυμάτων και των οικογενειών τους αφορά την ίδια τη δημοκρατία, αφορά όλους μας.
Υπάρχουν ακόμα κάποιοι που στέκονται στην άκρη λέγοντας ότι αυτό το σύνθημα, που κατέκλυσε τις πορείες και τα μέσα μαζικής δικτύωσης, αποτελεί παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης;
Σε μια δημοκρατική πολιτεία η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη από τις πολιτικές εξουσίες και βρίσκεται σε αρμονία με το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Αυτό το αίσθημα που εκφράστηκε μέσα από τις πορείες που έγιναν σε όλη την Ελλάδα, στις 18 Σεπτεμβρίου, επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, και που μέχρι οι γιαγιάδες της Δραπετσώνας βγήκαν στα μπαλκόνια να χαιρετίσουν την πορεία και να τη... σταυρώσουν.
Το άρθρο Έχουμε δικαίωμα να λέμε «Δεν είναι αθώοι»; του Θανάση Καμπαγιάννη, δικηγόρου της πολιτικής αγωγής στη δίκη της Χρυσής Αυγής, τα λέει πολύ καλά.
Sketchbook Σεπτέμβριος 2020–Tabakeas on the roof
Αντίδραση του Ταμπακέα για τον Ούγαρ; Τί-πο-τα! Σαν να μην υπήρξε!
«Αφήστε με, καλλιτεχνάκια, εγώ ακολουθώ το όραμά μου. Εσείς σβήστε όπως τ' αστέρια μπροστά στο λαμπερό πρόσωπο του ήλιου».
Τέτοιος είσαι; Ε, να κι εγώ!
Επιτέλους! Ο Ούγαρ έρχεται!
O Ταμπακέας καμιά φορά, όταν ψάχνει τα γυαλιά του και τελικά διαπιστώνει ότι τα φοράει, αναστενάζει και λέει «Ου γαρ έρχεται μόνον». Μια μέρα, του ήρθε η ιδέα ότι Ούγαρ είναι ένας Βίκινγκ. Μου έκανε πάσα την ιδέα, γιατί βαριόταν να τη σκιτσάρει, ενώ εγώ, βλέπεις, ήμουν μες στον ενθουσιασμό... Ας μην γκρινιάζω, όμως, γιατί χάρη στον Ούγαρ προέκυψε η Ούμπα, που είναι χοτ και χιτ.
Στο θέμα του τίτλου υπάρχει μια διαφωνία. «Ο Ούγαρ έρχεται μόνον» ή «Ο Ούγαρ έρχεται μόνος»; Έρχεται μόνοΝ, επιμένει ο Ταμπακέας. No problemo.
Ο Ούγαρ έρχεται μόνον, ενώ θα μπορούσε να έρχεται και να φέρνει παραισθησιογόνα μανιτάρια από τα σκοτεινά δάση της πατρίδας του. Αλλά τέτοιος είναι!
Έχω μισοαποφασίσει ότι θα παίξει το ψυχρό φόντο, αλλά φλερτάρω και με την ιδέα της χαρούμενης πρασινάδας μπροστά από το σκοτεινό δάσος της πατρίδας του.
Όχι, μη μου πείτε, θα το βρω μόνη μου.
Μετά την πυρκαγιά, στον δρόμο και στα μνήματα
Ξέρεις ποιοι είναι αυτοί; Είναι αυτοί που αγόραζαν το μπουκαλάκι το νερό που τους πούλαγαν 5 ευρώ. Πέντε ευρώ, όσα έδιναν για να πάρουν ρεύμα να φορτίσουν το κινητό τους. Είναι αυτοί που έβαλαν μπόλικα ευρώπουλα στην τσέπη κάποιων αετονύχηδων, που έδωσαν το σπίτι τους στις ΜΚΟ για να πάρουν τριπλάσιο νοίκι απ' το κανονικό.
Είναι 13000 άνθρωποι που βρίσκονταν στριμωγμένοι εν μέσω πανδημίας σ' έναν χώρο για 3000. (Μ' αρέσει που κράζαμε την προηγούμενη κυβέρνηση ότι στοίβαξε 6000 ανθρώπους σε χώρο για 3000. Παρντόν, Αλέξη! Η παγκοσμίως πιο γελοία κυβέρνηση τους πολλαπλασίασε με μαθηματική πρόοδο.)
Μετά την πυρκαγιά στο ΚΥΤ της Μόριας, σ' αυτό το κολαστήριο και νεκροταφείο ψυχών, είναι άστεγοι, επί ξύλου κρεμάμενοι και κοιμούνται σε νεκροταφεία, σε υπαίθριους χώρους κλειστών επιχειρήσεων και στις άκρες των δρόμων.
Και ο φασίστας ονειρεύεται ξερονήσια, για άλλη μια φορά. Τι κομμουνιστής, τι πρόσφυγας!
Το να χτυπάς τσακισμένο άνθρωπο είναι μεγάλη ατιμία. Ο κομμουνιστοφάγος Μουσχουντής δεν το καταδέχτηκε ποτέ, γι' αυτό πήγε στην κηδεία του η μισή Θεσσαλονίκη. Ξέρεις δα, η Θεσσαλονίκη, εκεί που προσγειώθηκαν ασυνόδευτα παιδιά, (που, όχι δεν ξέραμε ότι υπήρχαν ασυνοδεύτοι ανήλικοι ανάμεσα σε δεκατρείς χιλιάδες ψυχές) και ξεσηκώθηκαν οι ελληναράδες να βγάλουν χολή και χιούμορ του αισχίστου «πάνες και βρεφικό γάλα».
Ξέρεις, βέβαια, ότι τους πρόσφυγες δεν τους πληρώνουμε εμείς και ότι τις δομές τις επιδοτεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, για να ’χει το ακροδεξιό κεφαλάκι της ήσυχο.
Ξέρεις ότι θέλουν να φύγουν, αλλά δεν τους αφήνουμε.
Ξέρεις ότι δεν μπορείς να τους απελάσεις, αλλά βγαίνεις και φωνάζεις «Απέλαση τώρα».
Ναι ρε, απέλαση τώρα σε όλα τα ακροδεξιά κατακάθια, στους ρατσιστές και στους μισάνθρωπους. Μπας και σταματήσει ο εκφασισμός της κοινωνίας και σταματήσουμε κι εμείς να κοκκινίζουμε από ντροπή!
Το χαμογελαστό ψάρι
Ένα μεσημέρι ο ζωγράφος Κώστας Ευαγγελάτος ετοιμαζόταν να φάει ψάρι, ψητό και χαμογελαστό. Το λιμπίστηκα. Ευχαρίστως θα έτρωγα κι εγώ ένα ψαράκι, αλλά ποιος κάθεται να ξελεπιάσει, να καθαρίσει, να ψήσει και μετά να ξεκοκαλίσει; Μπελάς! Μου ερχόταν πιο εύκολο να το σκιτσάρω.
Η μητριαρχία και πώς τη χάσαμε μέσα απ' τα χέρια μας
Άμα δεν βαριόμουνα θα έφτιαχνα κόμικς επικών διαστάσεων με τίτλο «Η μητριαρχία και πώς τη χάσαμε μέσα από τα χέρια μας», αλλά έχουν περάσει δύο χρόνια και είμαι ακόμα στα προσχέδια.
Κεντρική ιδέα
Από καθαρή βλακεία τη χάσαμε και επί χιλιετίες μετανιώνουμε πικρά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)