Συνήθως πλακώνομαι με τη θεία Κροταλία. Αλλά το καλό να λέγεται και πρέπει να το πω. Η αυλή της χρόνια τώρα είναι καταφύγιο για κάθε αδέσποτο γατί της περιοχής. Εκεί βρίσκουν φαγητό (πηγαίνει η θεία στο Μενίδι και φορτώνει στο αυτοκίνητο σακιά με κροκέτες), καθαρό νερό, ζεστές γωνιές για να ξεχειμωνιάσουν και καταφύγιο για να γεννήσουν και να μεγαλώσουν τα μωρά τους. Μια αυλή με ευτυχισμένα γατόπουλα.
Το ευχαριστώ τους είναι η εμπιστοσύνη που της δείχνουν ξαπλωμένα ανάσκελα και το γουργουρητό ευτυχίας, όταν τρίβονται στα πόδια της.
