στη Δέσποινα
Θυμάμαι με αγάπη τη Δέσποινα και τ' άλλα τα παιδιά. Αλλά πιο πολύ τη Δέσποινα, που περάσαμε αρκετές ώρες μαζί. Παίζαμε δαχτυλάκια. Καθόμασταν στο ντιβάνι, κρατούσα το χέρι της και της τράβαγα ένα ένα τα δάχτυλα. Αυτό της άρεσε κι έβγαζε αναστεναγμούς ανακούφισης. Το ίδιο κι εγώ.
Ύστερα η Δέσποινα δεν με ήθελε πια. Δεν χαιρόταν όταν μ' έβλεπε και δεν ήθελε να παίζουμε. Ίσως να καταλάβαινε κάτι, ίσως να το ήξερε κιόλας. Σε λίγο καιρό έφυγα και από τότε δεν έχω ξαναπάει στη Νεάπολη, γιαβρί μου.
