Θέλω να σας συστήσω την τσιριμπίμ-τσιριμπόμ του πρώτου ορόφου. Είναι αυτή που αμέσως μόλις τελείωσε η φάση νοσοκομείο, με ανέλαβε υπό την προστασία της. Τόσο που εγώ δεν έχω να νοιαστώ για τίποτα. Και να τα φαγητά, να τα γλυκά, να τα βιβλία, να τα καλλυντικά... Ακόμα και οι γάτες μου περνάνε καλά μαζί της. Από το σπίτι ακούγονται γέλια, φωνές, τραγούδια. Δεν είχα φανταστεί ότι το στάδιο της αποκατάστασης μετά την επέμβαση θα ήταν τόσο τραλαρί τραλαρό.
Δεν έχω λόγια να την ευχαριστήσω. Έχω όμως σκίτσα. Γκρινιάζω καμιά φορά, γιατί δεν με αφήνουν να καθίσω στο σχεδιαστήριο, αλλά από χτες ξυπνάω πολύ πρωί και χώνομαι μουλωχτά στο σχεδιαστήριο και κάνω κανένα σκιτσάκι για να έρθω στα ίσα μου.
Αφιερωμένο από τον φίλο Ντόναλντ Ντάργουιν.
