ΝΤΕΝΗΣ ΤΖΑΝΑΤΟΣ
Σεμνός, ευγενής, πράος όπως όλοι οι άξιοι άνθρωποι. Σκιτσογράφος και δημοσιογράφος που τίμησε τις ιδιότητές του με ήθος, εντιμότητα, συνέπεια και εργατικότητα. Βαθιά καλλιεργημένος, ανιδιοτελής, ιδεολόγος, αγωνιστής. Ένας άριστος!
Καλός φίλος, αληθινός φίλος. Παμπάλαιος φίλος. Από τότε που κάναμε τα πρώτα βήματά μας. Ζήλιες, αντιζηλίες, ξεπερασούρες, παρασκήνιο ούτε τα μηχανεύτηκε ούτε τα καταδέχτηκε. Πάντα αλληλέγγυος στους συναδέλφους, ακόμα και σ' εκείνους που του φέρθηκαν όπως δεν του άξιζε. Πικρό λόγο δεν άκουσα να πει για κανέναν.
Τον φωτογράφισα ένα χαρούμενο πρωινό που κάναμε τον τελευταίο έλεγχο στις ηλιοτυπίες των βιβλίων του Λευκάδιου Χερν, ευτυχείς γιατί φτάναμε στο τέλος μιας μεγάλης πορείας, την οποία ο Ντένης με τον γνωστό αθόρυβο τρόπο του καθόρισε και στάθηκε βοηθός και συμπαραστάτης.
Το μεροκάματό του στη γη πήρε τέλος. Έφυγε σαν πουλάκι, μου είπαν. Όπως ακριβώς έζησε. Ανάλαφρα, αθόρυβα, ευγενικά.
Πάνε ώρες που το έμαθα. Ήπια καφέ, κάπνισα, μίλησα με φίλους. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν θα... ότι αυτό το νούμερο στο κινητό δεν θα... ότι ποτέ ξανά στην Καλλιθέα δεν θα... ούτε και πουθενά αλλού. Πολλά τα «δεν θα».
Ακόμα είναι ζεστό και δεν πονάει. Όμως πριν αρχίσει ο πόνος, θέλω να θυμηθώ τον Λευκάδιο. Τον Λευκάδιό μας, Ντένη.
«Είμαι ένα με τη ζωή που δεν έχει ούτε μορφή ούτε όνομα, είμαι ένα με όλα όσα αρχίζουν και τελειώνουν –ακόμα και με τον τάφο και τον νεκροθάφτη, το πτώμα και το σκουλίκι...
Ένα σπουργίτι τιτίβισε στη στέγη και κάποιο άλλο απάντησε. Τα σχήματα των πραγμάτων άρχισαν να γίνονται ξεκάθαρα μ’ ένα απαλό γκρίζο φως και το σκοτάδι σιγά σιγά φωτίστηκε».
Η ανακοίνωση της Ένωσης Συντακτών
