Σκιτσογραφείο «Το τέλειο»: Απριλίου 2016

στον Τάσο Μαυράκη

Ο Τάσος είχε σπάνιο χιούμορ. Ήταν φίλος φίλων. Τον γνώρισα πολύ αργά και για πολύ λίγο. Θα ήθελα να τον είχα γνωρίσει καλύτερα.

Ο διάλογος είναι αυτούσιος. Έγινε σε κάποια από τις συναντήσεις μας στο Σουαρέ ντε Βοτανίκ την άνοιξη του 2013. Κι ύστερα έγινε σκίτσο.

Ο Τάσος έφυγε πριν από δύο χρόνια. Πλησιάζοντας το Πάσχα, φέτος, το εκτύπωσα σε 10 αντίτυπα για τους στενούς του φίλους, τα αρίθμησα, τα υπέγραψα και τα σφράγισα πίνοντας καφέ παρέα με τον Σοφικίτη. Ξέρετε, αυτόν που έχει «ένα πρόσωπο που δεν κουράζεσαι ποτέ να κοιτάς» και που το περίμενε με λαχτάρα.

«Ένα πρόσωπο που δεν κουράζεσαι ποτέ να κοιτάς»

Ένα καλοκαίρι ο φίλος μου το Κοσόν έπεσε με τη μηχανή κι έσπασε το πόδι του. Ήμουν όλη τη μέρα στο σπίτι του και του κράταγα συντροφιά. Στο ενδιάμεσο έρχονταν διάφοροι φίλοι για να δουν τι κάνει και μήπως χρειάζεται τίποτα. Μια μέρα ήρθε κι ο Σοφικίτης. Δεν τον γνώριζα. Κάθισε, περάσαμε ευχάριστα κι έφυγε. Το Κοσόν μετά με ρώτησε πώς μου φάνηκε.

— Έχει ένα πρόσωπο που δεν κουράζεσαι ποτέ να κοιτάς, απάντησα μαγεμένη.

Από τη μια που δεν περίμενε ν' ακούσει τέτοια απάντηση, από την άλλη η αναγκαστική ξάπλα κι η κλεισούρα, φέραν αντιδράσεις που δεν περίμενα. Μούτρα και νευράκια. Η ζήλεια κράτησε χρόνια. Και από τότε όταν αναφέρεται στον Σοφικίτη, με κοιτάζει λοξά και συμπληρώνει: «Ξέρεις αυτός που το πρόσωπό του δεν κουράζεσαι ποτέ να κοιτάς».

Όμως ο Τάσος, όπως θα ξέρετε, είχε εντελώς τελείως διαφορετική γνώμη.